کم بودیم

اگرچه مثل دو انسان شبیه هم بودیم
به این وداع غم انگیز لاجرم بودیم

دو کوه خسته که پابند جایگاه خودیم
برای قاعده ای، سخت متهم بودیم

چقدر فاصله ها بین ما مقدس بود
چه کوچه های زیادی که همقدم بودیم

میان فکر و خیالات عاشقانه ی خود
همیشه تشنه ی یک چای تازه دم بودیم

برای ما دو نفر زندگی مجزا بود
همیشه دور از احساس ترس و غم بودیم

خدا گرفت تو را آخرش نفهمیدم
که از تمام جهان ما، مگر چه کم بودیم؟

 

کانال تلگرام

 

Http://telegram.me/intezar

غزل های پریشان (علی رضا رحمانی)...